انعطاف پذیری و تمرینات كششی

انعطاف پذیری و تمرینات كششی

انعطاف پذیری و تمرینات كششی – تربیت بدنی 117 ص

انعطاف‌پذیری یكی از اجزاء آمادگی جسمانی و یك بخش كلیدی در پیشگیری از آسیب و بهبود اجرای ورزشی می‌باشد ( ). در افراد غیرفعالی كه عادت به زندگی كم تحرك دارند، عضلات و تاندون‌هایشان كوتاه و فاقد قابلیت كشش می‌شوند. به عبارت دیگر دستگاه عضلانی در نتیجه بی‌تحركی، به تدریج قابلیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهند و در نهایت دچار كاهش قابلیت كشش می‌شود( ). برای توسعه سریع انعطاف‌پذیری، تمرینات مربوط به گرم كردن اجرا می‌گردد كه در نتیجه اجرای یكسری حركات كششی تا میزان محدودی می‌توان برانعطاف‌پذیری افزود، لیكن این نوع تمرینات به تنهایی نمی‌تواند سبب بهبود انعطاف‌پذیری در درازمدت شود( ). امروزه تمرینات كششی به منظور توسعه انعطاف‌پذیری، بخش مهمی از هر نوع فعالیت جسمانی به شمار می‌رود ( ).

چندین شیوه كششی شامل ایستا ، پویا و تسهیل عصبی ـ عضلانی گیرنده‌های عمقی (PNF) افزایش در انعطاف‌پذیری را نشان داده‌اند( ). برخی از مطالعات پیشین نشان داده‌اند كه روش كششی PNF افزایش بیشتری را در دامنه حركتی نسبت به سایر روشها ایجاد می‌كنند ( ). اگرچه برخی از مزایای استفاده از روشهای كششی PNF مشخص شده است اما كارایی بیشتر این روشها در تحقیقات هنوز مورد سؤال است ( ).

چندین نوع روش كششی PNF وجود دارد كه عبارتند از: CR ، HR ، CRCA و SRHR و ACR .

شماری از مطالعات شیوه SRHR را در تحقیقات خود به كار برده‌اند و هركدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری انقضاض ایستا (MVIC) ذكر كرده‌اند. در نتیجه تعیین مؤثرترین زمان نگهداری انقباض ایستا در این شیوه باید بررسی شود. در صورتیكه زمان كوتاهتر MVIC، افزایش یكسانی ا در دامنه حركتی (ROM) در مقایسه با یك زمان طولانی‌تر ایجاد كند، مربیان و ورزشكاران ممكن است شیوه‌ای كه زمان كمتری را صرف كند، ترجیح دهند.

2ـ1 بیان مسأله

تمرینات انعطاف‌پذیری به طور كلی به عنوان یك بعد مهم در اجراهای ورزشی پذیرفته شده است و بطور وسیعی بعنوان یك شیوه مؤثر در درمان و پیشگیری از آسیبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرینات كششی برای افزایش قابلیت كشسانی بافت، و بدین طریق افزایش دامنه حركت مفاصل ویژه طراحی شده‌اند. اعتقاد بر این است كه افزایش دامنه حركت عملكردهای ورزشی را بهبود و شدت و تعداد آسیبها را كاهش می‌دهد. با وجود اینكه عوامل ارثی نقشی تعیین كننده در انعطاف‌پذیری ایفاء می‌كنند، حركت‌پذیری مفصل می‌تواند از طریق یك برنامه منظم حركات توسعه دهنده انعطاف‌پذیری حفظ و یا توسعه داده شود.

اجزاء مقاوم غیرفعال و انقباضی فعال در برابر كشش عضله مقاومت ایجاد می‌كنند و روشهای ویژه‌ای برای كاهش مقدار چنین محدودكننده‌هایی پیشنهاد شده‌اند.