تحقیق حكومت سفاح و منصور عباسی

تحقیق حكومت سفاح و منصور عباسی

سفاح نخستین خلیفه (132 ـ 136)
نخستین خلیفه عباسى، ابو العباس سفاح بود.سفاح به معناى كسى است كه خون فراوان مى‏ریزد .این لقب به نوعى، از القابى است كه در برخى از روایات منسوب به پیامبر ـ ص ـ به «مهدى امت» داده شده است.مانند لقب منصور، هادى، مهدى، رشید، امین و مأمون.جالب آن كه به نقل از مسعودى مورخ، لقب نخست وى مهدى بوده است.در جاى دیگرى اشاره كردیم كه عباسیان، به مانند علویان، گرایش‏هاى شیعى داشتند، اما به سرعت براى حفظ حكومت خود، عقاید مذهبى‏شان را تغییر دادند.با این حال، آثارى از این گرایش، همانند اعتقاد مزبور كه به نوعى سایر مسلمانان هم به آن اعتقاد داشتند، در اندیشه‏هاى مذهبى برخى از آنها باقى ماند.وى در نخستین خطبه‏اش از عمل به كتاب خدا و سنت رسول سخن گفت و افزود كه پس از پیامبر ـ ص ـ تنها دو امام به حق حكومت كرده‏اند: یكى امام على ـ ع ـ و دوم خود او.
سفاح براى اطمینان بر حفظ حكومت، تمامى بلاد مهم را به اعضاى خانواده‏اش واگذار كرد : عبد الله بن على در شام، صالح بن على در مصر و فلسطین، عبد الصمد بن على بر جزیره، داود بن على در حجاز، عیسى بن على در فارس، و سلیمان بن على در بصره و..
نخستین اقدام سفاح و دستگاه عباسى، برافكندن ریشه امویان بود.تقریبا هر اموى كه شناخته شده بود، به قتل رسید.عباسیان، قبرهاى امویان را در شام شكافتند و جنازه‏هاى آنها را به آتش كشیدند.تنها قبرى كه استثنا شد، قبر عمر بن عبدالعزیز بود.داود بن على عباسى، در حجاز اعلام بخشش كرد و پس از آن كه امویان از پنهانگاه‏ها بیرون شدند، آنها را كشت .زمانى كه سفاح كوشید تا امویانى را كه در عراق به وى پناه آورده بودند ببخشد، شاعرى وى را به خاطر بخشش امویان ملامت كرد و پس از شعر او بار دیگر امویان پناهنده به قتل رسیدند.
در برخى از مناطق شامات، بارها بقایاى امویان و یا فرماندهان آنها سر به شورش برداشتند، اما با شدت هر چه تمام‏تر سركوب شدند.سخت گیرى بر ضد امویان تا آن اندازه بود كه آنها، به سرعت شامات را رها كرده به شمال افریقا در دورترین نقاط گریختند و در اندلس دولت اموى را بنیاد گذاشتند.
دكتر حسن ابراهیم حسن در كتاب «تاریخ سیاسى اسلام» راجع به سفاح مى‏گوید:
ابوالعباس عبدالله بن محمد بن على ملقب به سفاح نخستین خلیفه عباسى بود. پدر وى محمد در آخر دوران اموى در بسط دعوت عباسیان كوشش فراوان كرد و به سال 125 ه ـ بمرد و كار دعوت را به فرزند خویش ابراهیم ملقب به امام سپرد. ابراهیم امام به دست مروان خلیفه اموى محبوس و مسموم شد و كار دعوت بدست ابوالعباس افتاد. وى به كوفه رفت (132) هفته‏اى چند نهان مى‏زیست و عاقبت به اصرار پیروان خود دعوت را آشكار كرد و به عنوان خلافت بدو سلام گفتند. ابوالعباس از برادر خود منصور كوچكتر بود اما چون مادرش عرب بود وى را براى خلافت مناسب‏تر دیدند كه مادر منصور كنیز بود. آغاز خلافت ابوالعباس روز سوم ماه ربیع الاول سال 132 هجرى بود.