دانلود زندگی عشایر

زندگی عشایر

مقدمه:

جامعه عشایری كشور سابقه ای طولانی در تاریخ و فرهنگ ایران زمین دارد. از زمانهای گذشته تاكنون بخشی از مردم در پهنه جغرافیایی ایران نوعی از زندگی را برگزیده اند كه با استفاده از چراگاه های طبیعی، به پرورش دام می پردازند و فعالیت عمده آنها دامداری است. جامعه عشایری كشور در كنار جامعه شهری و روستایی جامعه سومی را به وجود آورده است. این جامعه با گذشت قرون، در اثر عوامل گوناگون اهمیت خود را از دست داده است. قبل از رژیم پهلوی ایلات و عشایر كشور در نقاط پرجمعیت سهم مهمی در اداره مملكت به عهده داشته اند. به طوری كه ازدوره صفویه به بعد اكثر خاندانهای شاهی ایران از ایلات برخاسته اند. صفویه، زندیه افشاریه و قاجاریه از جمله سلسله های حكومتی ایران هستند كه یكی بعد از دیگری در اثر تفوق بر سایر ایلها و جوامع یكجانشینی اداره كشور را به عهده گرفته اند. بسط و توسعه شهرنشینی و دگرگونی های عمده در ساختار اقتصادی و شیوه های تولید سبب بر هم خوردن تعادل جامع عشایری شده است. این تغییرات در اوایل قرن حاضر و آغاز زمامداری سلسله پهلوی در ایران كه بعد از گذشت چند قرن اولین حكومت غیر ایلی و عشایری را در كشور به وجود آورده است، بیشتر از همیشه در ایجاد تحول در جامعه عشایری موثر بوده است. عدم دسترسی دولت مركزی و فقدان نظارت آن بر جامعه عشایری در آغاز زمامداری رضاخان و نیز ناتوانی دولت در اعمال قدرت در این جامعه سبب اعمال روش هایی برای دگرگونی در این جامعه شده است. بدین منظور اعمال یكجانشینی اجباری (تخته قاپو) بین سال های 1314 تا 1320 به دستور رضاخان و به منظور استقرار سیطره حكومت مركزی در اقصی نقاط كشور از جمله اهداف دولت مركزی در مورد جامعه عشایری كشور بوده است. در اثر اعمال این سیاست‌ها جامعه عشایری كشور روبه از هم پاشیدگی نهاده. نبود برنامه‌ای صحیح و از پیش آماده برای تغییر الگوی زیستی عشایر از نظام كوچ نشینی به یكجانشینی سبب بروز اختلالاتی چند در این جامعه شد. بنابراین طبیعی به نظر می رسد كه جامعه عشایری كشور كه نتوانسته بود خود را با نظام یكجانشینی وفق دهد پس از آغاز جنگ جهانی دوم و آزادی بالنسبه ای كه در اثر سقوط رضاشاه به دست آورده بود مجددا به كوچ ادامه دهد. لیكن درگیری های ممتد بین ایلات و حكومت مركزی در سال های 30 تا 40 زمینه را برای طرد جامعه عشایری فراهم آورد. اعلام ملی شدن مراتع كشور در 1341 آخرین حربه های حكومت مركزی برای سلب استقلال سیاسی و اقتصادی عشایر كشور در قلمرو زیستی آنان بوده است. جمعیت عشایر كوچ نشین كشور بدون برنامه ها و سیاست های اقتصادی مفید به نفع جوامع یكجانشین تحلیل رفت و از اهمیت آن كاسته شد آن تعداد از جمعیت عشایری كوچنده كه به زندگی كوچ نشینی ادامه دادند بیشتر از همه قربانی سیاست های نادرست اقتصادی شدند. در این دوره عشایر كشوره جامعه ای محروم و عقب مانده را تشكیل می داد كه میزان بهره گیری آنان از امكانات و خدمات در مقابل جامعه شهری و روستایی بسیار اندك و ناچیز بوده است بیسوادی- كمبود بهداشت- عدم دسترسی به امكانات رفاهی زندگی و غیره از شاخص های مهم زندگی عشایر در این دره بوده است. این جمعیت كوچ نشین تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی جامعه ای فراموش شده بود كه در مناطق صعب العبور كوهستانی یا دشتهای بیكران و لم یزرع، به حال خود رها شده بود. جامعه عشایری بختیاری نیز از جمله این محرومان بوده است. در این بررسی منظور از عشایر بختیاری شامل كل شاخه «هفت لنگ» به انضمام طایفه های «موگویی» «مم زایی» و «محمود صالح» از شاخه چهار لنگ و آن تعداد از طایفه زلقی است كه در محدود قلمرو هفت لنگ ها زندگی می كنند. بزرگ طایفه های «زلقی» (زلكی) و «ممی وند» (میوند) از شاخه چهارلنگ ایل بختیاری كه در سرشماری اجتماعی اقتصادی عشایر كوچنده كشور در تیرماه 1366 به عنوان دو «ایل» جداگانه محسوب شده اند.‌

تعاریفی از مردم شناسی:

52 صفحه فایل Word