مقاله درمورد آموزش و توسعه

مقاله درمورد اموزش و توسعه

*مقاله درمورد اموزش و توسعه*

مقدمه :

اكثرا اقتصاد دانان دراین امر توافق دارند كه آنچه در نهایت خصوصیت وروند توسعه اقتصادی واجتماعی كشوررا تعیین می كند « منابع انسانی » آن كشوراست ونه سرمایه ویا منابع مادی آن.

مكانیزم نهادی اصلی برای توسعه ودانش انسانی نظام رسمی آموزشی است. اكثر كشورهای جهان سوم براین باورند كه رمز اصلی توسعه ملی گسترش كمی سریع فرصتهای آموزشی است. آموزش بیشتر توسعه سریعتر.

بنابراین ، تمام كشورها خود را موظف به دنبال كردن هدف آموزش ابتدایی « همگانی » در كوتاهترین زمان ممكن می دانند . این تلاش اگر چه از نظر سیاسی بسیار حساس شده است ولی اغلب از نظر اقتصادی بسیار پرهزینه است وبه صورت « گاو مقدس » در آمده است تا این اواخر تعداد معدودی از سیاستمداران ، قانونگذاران ، اقتصاد دانان یا برنامه ریزان آموزشی در داخل یا خارج كشورهای جهان سوم جرأت این را داشتند كه در ملاعام هوس وجنون آموزشی رسمی را مورد سؤال قرار دهند.

معذلك اعتراض علیه آموزش رسمی در حال افزایش است و از منابع بسیاری سرچشمه می گیرد را مبنای آن به واضحترین شكل ممكن در خصوصیات ونتایج خود فرایند

توسعه می توان یافت.

تقریبا پس از سه دهه گسترش سریعتر ثبت نام وصرف صدها میلیارد دلار هزینه آموزشی به نظر می رسد كه وضع شهروند میانه حال آسیایی افریقایی وآمریكایی لاتینی بهبود بسیار كمی یافته است. فقر مطلق مزمن وگسترده است. شكاف اقتصادی بین فقیر وغنی با گذشت هرسال بیشترمی شود. بیكاری وكم كاری به میزان گیج كننده ای رسیده است. و «تحصیل كرده ها‌» به نحو فزاینده ای برصفوف بیكاران می افزایند.

البته ساده اندیشانه خواهد بود كه منحصرا نظام رسمی آموزشی را مقصر تمام این مسائل بدانیم. در هر حال باید بدانیم كه بسیاری از ادعاهای پیشین درباره گسترش كمی فرصتهای آموزشی – كه رشد اقتصادی را تسریع می‌كند سطح زندگی را به ویژه برای فقر بالا می برد فرصتهای گسترده وبرابر اشتغال برای همه ایجاد می كند گروههای نژادی وقبیله ای را فرهنگ پذیر می‌كند وطرز«‌تلقیهای‌» «‌نو‌» را تشویق می كند – بسیار اغراق آمیز ودر بسیاری از موارد غلط بوده است.

در نتیجه در بسیاری از كشورهای در حال توسعه این آگاهی به وجود آمده است كه گسترش آموزش رسمی همیشه معادل با گسترش یادگیری نیست وتوجه صرف دانش آموز ومعلم به كسب مدرك تحصیلی ابتدایی ومدارك عالیتر لزوما با بهبود كارایی دانش آموز برای انجام دادن كار تولید همراه نیست. آموزشی كه تقریبا به طور كامل در جهت آماده ساختن دانش آموزان برای اشتغال در بخش نوین شهری است می تواند به مقدار زیادی آمال دانش آموزان را تعریف كند. سرمایه گذاری بسیار زیاد در آموزش رسمی ، به ویژه در سطوح متوسط وعالی، از به كارگرفته شدن منابع كمیاب در فعالیتهای اجتماعی مولد تر جلوگیری می كند برای مثال ایجاد اشتغال مستقیم به جای آنكه محرك توسعه ملی باشد سد راهش می شود.

نظامهای آموزشی كشورهای جهان سوم شدیدا در ماهیت میزان وخصوصیت فرایند توسعه تاثیر می گذارد واز آن متأثر می شود. آموزش رسمی نه تنها می كوشد كه افراد را از دانش ومهارت بهره مند سازد. وبه آنان این توانایی را بدهد كه چون عامل تحول اقتصادی در جامعه خود عمل كنند بلكه در عین حال ارزشها اندیشه ها، تفكرات وخواسته هایی به وجود می آورد كه ممكن است بیشترین منافع را برای « توسعه » كشور به همراه داشته باشد.

البته در عین حال ممكن است منفعتی به همراه نداشته باشد. آموزش وپرورش بیشترین درصد هزینه های جاری دولتی كشورهای توسعه یافته را به خود اختصاص می دهد. وقت وفعالیت اكثریت افراد بالغ و كودكان تقریبا 30 درصد جمعیت جهان سوم را مصروف خود می دارد. وبیشترین بار روانی آمال توسعه یافتن را به دوش دارد. بنابراین باید شالوده بنیادی اقتصادی آن ونیز انشعابات اجتماعی ونهادی آن را در كشورهای در حال توسعه بررسی كنیم.