مقیاس خود افشاسازی پریشانی کان و هسلینگ
مقیاس خود افشاسازی پریشانی کان و هسلینگ
| دسته بندی | علوم انسانی |
| فرمت فایل | docx |
| حجم فایل | 9 کیلو بایت |
| تعداد صفحات | 2 |
مقیاس خود افشاسازی پریشانی کان و هسلینگ
در مطالعه حاضر از شاخص خودافشاسازی پریشانی[1] (کان و هسلینگ[2]، 2001) برای اندازه‌گیری میزان خودافشاسازی فرد استفاده گردید (پیوست 4). این مقیاس 12 گویه دارد که نشان‌دهنده میزان راحتی افراد در گفتگو راجع به پریشانی‌شان است. این مقیاس در یک طیف لیکرت 5 درجه‌ای طراحی شده است و پاسخ به گویه‌ها از یک (کاملاً مخالفم) تا پنج (کاملاً موافقم) نمره می‌گیرند. از این رو حداقل نمره در این مقیاس 12 و حداکثر آن 60 می‌تواند باشد. «دوست دارم راجع به افکار پریشان‌کننده‌ام با دیگران صحبت کنم»، یک نمونه از گویه‌های این مقیاس می‌باشد.
سازندگان مقیاس، یک عامل کلی برای این مقیاس در نظر گرفته‌اند و همبستگی مثبتی بین این مقیاس و شاخص خودافشاسازی میلر، برگ و آرچر[3] (1983) و همبستگی منفی با شاخص خودپنهان‌سازی (لارسون[4] و چاستین[5]، 1990) گزارش شده است. پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای 90/0 به دست آمده است (کان و هسلینگ، 2001؛ کان، لمب[6]، چمپیون[7]، ابرل[8] و شون[9]، 2002).
در پژوهش حاضر جهت تعیین روایی از تحلیل عامل به روش مؤلفه‌های اصلی استفاده گردید. ملاک استخراج عوامل، ارزش ویژه بالاتر از یک و شیب منحنی اسکری بود. یافته ها نشان دهنده وجود یک عامل کلی بود. مقدار KMO برابر 92/0 و آزمون بارتلت برابر (001/0>p) 69/2779 بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که ضرایب گویه‌ها از 61/0 تا 80/0 در نوسان بوده است. جدول 3-5 نتیجه تحلیل عاملی این مقیاس را نشان می‌دهد. جهت سنجش پایایی نیز از آلفای کرونباخ استفاده گردید و مقدار 92/0 به دست آمد. در مجموع نتایج حاکی از مطلوب بودن روایی و پایایی این ابزار جهت استفاده در این مطالعه می‌باشد.
[1] Distress Disclosure Index (DDI)
[2] Hessling
[3] Archer
[4] Larson
[5] Chastain
[6] Lamb
[7] Champion
[8] Eberle
[9] Schoen
مطالب زیر را حتما بخوانید:
قوانین ارسال دیدگاه در سایت