مبانی نظری و پیشینه پژوهش هوش معنوی

مبانی نظری و پیشینه پژوهش هوش معنوی در ۳۳ صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

توضیحات: فصل دوم

• همرا با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو
  
• توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
• پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
• رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
• منبع :                           دارد (به شیوه APA)
• نوع فایل:                      WORD و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

هوش مفهومی است که از دیر باز آدمی به پژوهش و تفحص درباره ماهیت ابعاد و ویژگی ها و انواع آن علاقمند بوده است. از زمانی که آلفرد بینه و تئودور سیمون (۱۹۰۵) اولین آزمون هوشی پیشرفت را ابداع کردند، بهره هوشی عموماً بعنوان هوش تحلیلی، ریاضی یا هوش کلامی تلقی شد. به دنبال آن، ابزارهای سنجش موسوم به آزمون های هوشی برای اندازه گیری توانایی های ذهنی افراد ساخته شد و تلاش شد که رابطه هوش با عواملی مانند پیشرفت تحصیلی و موفقیت در زندگی حرفه ای و شخصی یافت شود. در آغاز انتظار می رفت که  IQقوی ترین پیش بینی کننده موفقیت در دوره های زندگی، مشاغل و تحصیل باشد، اما در حقیقت روشن شد که IQنمی تواند به تنهایی موفقیت در این زمینه را پیش گویی کند و علاوه برIQ، فرایندهای پیچیده تری در موفقیت دخیل اند (ویگلیزورث، ۲۰۱۴). 

به دنبال مشخص شدن آثار بهره هوشی برجنبه های احتمال و نه الزامی در موفقیت های فرد در عرصه های گوناگون زندگی سازه هایی مطرح شد که اساساً با دیدگاه روانسنج­ها و طراحان انواع آزمو­ های هوش متفاوت بود. از جمله این سازه­ها، سازه­های هوش هیجانی، هوشهای چندگانه و هوش معنوی بود.

مفهوم هوش هیجانی در ابتدا توسط مایر و سالووی (۱۹۹۰) مطرح شد که آشکارا بر در هم تنیدگی هوش و هیجان تاکید کردند. از نظر آن ها، هوش هیجانی «به عنوان توانایی فرد در بازنگری احساسات وهیجانات خود و دیگران و تمایز قائل شدن میان هیجان و استفاده از اطلاعات هیجانی در حل مسئله و نظم بخشی رفتار» تعریف شد. بار- آن (۱۹۸۵) برای اولین بار واژه ضریب هوش هیجانی را مطرح نموده و هوش هیجانی را به عنوان مجموعه ای از توانایی های غیر شناختی تعریف کرد که به افراد در جهت سازگاری موثر با محیط و کسب موفقیت در زندگی کمک می کند. بار-آن ادعا کرد که هوش هیجانی، معرف بهتری برای موفقیت در زندگی است (به نقل از بیرامی، موحدی و موحدی، ۱۳۹۲).

 گاردنر (۱۹۸۳) در کتاب قالب های ذهن، مفهوم هوشهای چندگانه را مطرح نمود. او هفت نوع مختلف از هوش را در کتاب خود معرفی کرد که شامل هوشهای زبانی، منطقی- ریاضی، موسیقیایی، بدنی، فضایی، هوش درون فردی و بین فردی می شد. مولفه های ۶ و ٧ هوش گاردنر بعدا در مطالعه هوش هیجانی ترکیب شدند. گاردنر در سال ١٩٩٩، مفهوم هوش فلسفی- طبیعت گرایانه را به هوش­های قبلی افزود. این مفهوم ترکیبی از هوش معنوی، اخلاقی، هیجانی، متعالی، کیهانی و مذهبی بود (ویگلیزورث، ۲۰۱۴). در اواخر قرن بیستم، شواهد روان شناسی، عصب شناسی، انسان شناسی و علوم شناختی نشان داد که هوش سومی هم وجود دارد که از آن با نام هوش معنوی (SQ) یاد می شود. این اصطلاح ابتدا توسط  زوهار و مارشال (۱۹۹۴) استادان دانشگاه آکسفورد با در هم آمیزی روان شناسی، فیزیک، فلسفه و مذهب در کتاب هوش معنوی، هوش بنیادی مطرح شد.

هوش معنوی از روابط فیزیکی و شناختی فرد با محیط پیرامون خود فراتر رفته و وارد حیطه شهودی و متعالی دیدگاه فرد به زندگی می گردد و پاسخ به سوالاتی همچون «من کیستم؟»، «چرا اینجا هستم؟» و «چه چیزی مهم است؟» را برای انسان روشن می سازد تا فرد در نهایت بتواند با کشف منابع پنهان عشق و لذت که به گونه ای نهفته در زندگی آشفته و پر استرس روزمره می باشد، به خود و دیگران کمک نماید (ویگلیزورث، ۲۰۱۴). 

ایمونز (به نقل از زوهار و مارشال ، ٢٠٠٠) هوش معنوی را اینگونه تعریف می کند: هوش معنوی نوعی هوش غائی است که مسایل معنایی و ارزشی را به ما نشان داده و مسایل مرتبط با آن را برای ما حل می کند. هوشی است که اعمال و رفتار ما را در گستره های وسیع از نظر بافت معنایی جای می دهد و همچنین معنادار بودن یک مرحله از زندگی مان را نسبت به مرحله دیگر مورد بررسی قرار می دهد. زوهار و مارشال (۲۰۰۰) هوش معنوی را بعنوان استعداد ذهنی می دانند که فرد آن را در حل مسائل معنوی و ارزشی خود به کار می­گیرد و زندگی خود را در گستره ای از معنا قرار می دهد.

آمرام (۲۰۰۵) هوش معنوی را این گونه تعریف می کند :«هوش معنوی شامل حس معنا و داشتن ماموریت در زندگی، حس تقدس در زندگی، درک متعادل از ارزش ماده و معتقد به بهتر شدن دنیا می شود».

هوش معنوی به عنوان هوش بین رشته­ای

در دهه های اخیر مفهوم معنویت و کاربردهای آن در دنیا و به خصوص در دنیای غرب اهمیت زیادی یافته است، طوریکه مفاهیمی همچون خدا، مذهب، معنویت و غیره که موضوعاتی خصوصی قلمداد می شدند، وارد تحقیقات علمی و مباحث آکادمیک در حوزه علوم انسانی شده اند. بویژه تعداد تحقیقات با چنین موضوعاتی در پژوهش های روانشناسی و مدیریت به سرعت در حال افزایش است. در این زمینه تابحال کنفرانس ها و کارگاه­های زیادی تشکیل شده و می شود. یکی از مفاهیمی که به تدریج از درون همین جلسات و کنفرانس­ها ظهور کرده است، هوش معنوی می باشد. درواقع در کنار علاقه فزاینده به هوش عاطفی، ترکیب دو مفهوم معنویت  و هوش در مفهوم جدید هوش معنوی نیز مورد توجه قرار گرفته است (بیرامی، موحدی و موحدی، ۱۳۹۲).

 – Wigglesworth

 – Mayer

–  Salovey

 – Bor- On

–  Gardner

– Philosophical

– Spiritual Inteigence

– Zohar

– Marshall

– Emonz

– Amram