تعاریف مختصر و جامعی که می­توان از زنجیره ­تأمین و مدیریت زنجیره ­تأمین ارائه داد عبارتند از:

1. زنجیره ­تأمین بر تمام فعالیت­های مرتبط با جریان و تبدیل کالاها از مرحله ماده خادم (استخراج) تا تحویل به مصرف­کننده نهایی و نیز جریان­های اطلاعاتی مرتبط به آن­ها مشتمل می­شود. به طور کلی زنجیره­تأمین زنجیره­ای است که همه فعالیت­های مرتبط با جریان کالا و تبدیل مواد، ازمرحله تهیه مواد اولیه تا مرحله تحویل کالای نهایی به مصرف­کننده را شامل می­شود. (لادون ، ۲۰۰۲)
2.  
3. مدیریت زنجیره­ تأمین به عنوان یک استراتژی مشترک باید برای ارتباط عملیات تجاری داخل سازمانی برای بدست آوردن فرصتهای بازار مشترک تعریف می­شود. (برئوساکس ۱۹۹۹و همکاران )[۱]
4. همکاری فراگیر و جامع بین اعضاء شبکه زنجیره­تأمین در استراتژی از نظر تاکتیکی و تصمیم­گیری عملیاتی (برگچی ۲۰۰۵ و همکاران )[۲]
5. بورگس و همکاران( ۲۰۰۶) مدیریت زنجیره­تأمین هماهنگی در تولید، موجودی، مکان­یابی و حمل­ونقل بین شرکت­کنندگان در یک زنجیره­تأمین است برای دستیابی به بهترین ترکیب پاسخ­گویی و کارایی برای موفقیت در بازار. (بورگس و همکاران ۲۰۰۶)
6. مجموعه­ای از روش­های مورد استفاده برای یکپارچگی موثر و کارای تأمین­کنندگان، تولید­کنندگان، انبارها و فروشندگان به گونه­ای که به منظور حداقل­کردن هزینه­های سیستم و تحقق نیازهای خدمات، کالاها به تعداد صحیح در زمان مناسب تولید و توزیع گردند.(میان آبادی، ۱۳۹۱)
7. مدیریت زنجیره­تأمین به یکپارچه­سازی فعالیت­هایی که برای فراهم­نمودن مواد­اولیه، حرکت مواد میان تجهیزات، ساخت کالا، توزیع نهایی کالای قابل مصرف و پشتیبانی پس از فروش که با بهبود روابط اعضای زنجیره و در جهت کنترل و هدایت بهینه جریان کالا و خدمات صورت می­گیرد، گفته می­شود.(عالم تبریز، رحیمی ۱۳۸۸)
8. مدیریت زنجیره­ تامین، مجموعه­ای از رویکردهایی است که در جهت کارایی کلی تامین­کنندگان مواد اولیه، کارخانه­داران، انبار کالاها و فروشگا­ه­ها آنچنان که کالا به مقدار مناسب در مکان مناسب و در زمان مناسب و با حداقل هزینه تولید و توزیع شود، به کار برده می­شود. اصطلاح مدیریت زنجیره تامین را می­توان به صورت وظیفه یکپارچه­سازی واحدهای سازمانی در طول زنجیره­تامین و هماهنگ­سازی جریان مواد و اطلاعات مالی به منظور برآوردن تقاضای مشتری و با هدف بهبود رقابت پذیری یک زنجیره­تامین تعریف نمود. (سیمچی لوی ۲۰۱۰)

۲-۱۳ یکپارچگی زنجیره­ تأمین

در طول دهه گذشته مدیریت زنجیره ­تأمین  و مدیریت فناوری اطلاعات، توجه زیادی از دست­اندرکاران و پژوهشگران را به خود جلب نموده است. همانطورکه از تکنولوژی اطلاعات استنتاج می­شود، شرکت­ها گرایش زیادی به یکپارچگی دارند؛ بنابراین یکپارچگی، تکنیکی موثر در زنجیره­تأمین با تسهیم اطلاعات موثر در جهت بهبود عملکرد زنجیره­تأمین حساس، تلقی می شود. (زو و پنتون،۲۰۰۷ )[۳]

شراکت بین سازمان­ها، راهی معمول و موثر به جهت یافتن و باقی ماندن در بازار رقابتی است. این امر ممکن است در میان گستره اجتماع، اقتصاد، خدمات و تکنیک­های ارتباطی حادث شود. (منزر۲۰۰۰ و همکاران)

طبق نظر (پرسون و هاکانسون ۲۰۰۴)، ما می توانیم حداقل ۳ روند متفاوت در پیشرفت راه حل­های لجستیک در صنعت در سال­های گذشته شناسایی کنیم. ابتدا افزایش یکپارچه­سازی در فعالیت­های لجستیک در خلال شرکت با هدف کاهش هزینه­هایی است معلوم شده نیازمند هماهنگی نزدیک­تر و همکاری با تأمین­کنندگان و مشتریان است. دومین مشخصه تمایل به­وجود آوردن سیستم تأمین موجودی، افزایش تخصص شرکت­های خصوصی است. جایگزینی فعالیت­های صنعتی از جمله فعالیت­های لجستیک مثالی از این گرایش است.

در نهایت سومین روند، مربوط به تغییرات و نوآوری است. اهمیت واکنش به تغییر تقاضای بازار، شرکت­ها را وادار می سازد تا هرچه بیشتر واکنش­پذیر، سریع­العمل و هوشمند باشند. شرکت­ها بی­وقفه دگرگون شده و برای افزایش اثر­بخش سازمان و رضایت مشتریان کلیدی تجدید ساختار می­کنند. کمبود منابع و شایستگی­های مورد نیاز برای دستیابی بر موفقیت­های رقابتی، مدیران شرکت­ها را وادار می­کنند که نگاهی عمیق­تر به عملکرد و حیطه فعالیت شرکت­های خود داشته باشند. حدود سازمانی برای ارزیابی امنیت، که چگونه منابع تأمین­کنندگان و مشتریان می­تواند برای خلق ارزش فوق­العاده بکار رود. تلاش­ها برای تنظیم اهداف و یکپارچگی منابع در حدو­مرز شرکت برای بدست آوردن ارزش بالاتر به عنوان ابتکار مدیریت زنجیره­تأمین شناخته شده است. (فاوست و مگنن ۲۰۰۲)[۴]

 SCM می­تواند به عنوان یکپارچه­سازی فرآیند­های کلیدی تجارت تعریف شود، از مصرف­کننده نهایی به واسطه تأمین­کنندگان اصلی که محصولات، خدمات و اطلاعات را تهیه می­کنند و از این رو افزوده برای مشتریان و بقیه صاحبان سهام دارند (کوپر ۱۹۹۷)، با این حال، همه با این موضوع که یکپارچه­سازی و همکاری نزدیک­تر بهترین راه­حل درهمه مسائل است، موافق نیستند. باسک و جوگا[۵] اعتقاد دارند که ما نیازمند تجدید ارزیابی در نگاه غالب بر مدیریت یکپارچه زنجیره­تأمین هستیم و پیشنهاد می­کنند که ایجاد دو قطب در استراتژی­های زنجیره­تأمین می­تواند منتهی به تفکیک و بالا بردن یکپارچگی نیمه نسبت به یکپارچگی کامل شود. برای بعضی شرکت­ها، یکپارچگی تنگاتنگ جوابگو می­باشد. برای سایرین، یکپارچگی متمرکز باید به عنوان هدف در انتخاب حوزه های مدیریت زنجیره­تأمین قرار گیرد، مثل مدیریت کیفیت و اندازه­گیری عملکرد. در حالی که در بقیه حوزه­ها کوشیدن برای یکپارچگی محدود، سودمند خواهد بود. طبق نظر آن­ها بنظر می­رسد، فشارهای همزمان مدیریت زنجیره­تأمین به سمت جهت مخالفی باشد. (هارلند ۲۰۰۱)[۶]

 مطابق نظر اسکوجت – لارسون و باقچی ۲۰۰۲ [7]، یک رویکرد محتمل بر مدیریت زنجیره­تأمین  مطرح می­کند که عناصری مانند غلبه در برابر قدرت متوازن در زنجیره­تأمین بلوغ صنعت، درجه رقابت در صنعت و طبیعت محصولات ممکن است سطح مطلوب از یکپارچگی زنجیره­تأمین را مشخص کند.

با توجه به مباحث ذکر شده در بالا می­توانیم ببینیم که در نقشه تحقیق شواهد کمی از سطح واقعی یکپارچه­سازی در میان شرکت­کنندگان در زنجیره­تأمین وجود دارد. در حقیقت شماری موارد مبهم در این زمینه وجود دارد.

برای مثال ما درباره وسعت یکپارچه­سازی مطمئن نیستیم و اینکه آیا مدیران شرکت باید از اطلاعات محدودی که می­بایست با شرکای زنجیره­تأمین به اشتراک بگذارند راضی باشند. آیا بهتر نیست در حوزه­های مختلفی مثل تولید، توزیع، تحقیق، توسعه و … همکاری داشته باشند. نقش فناوری اطلاعات نیز می­بایست روشن شود. با تمامی موارد فوق، شرکت­ها علاقمند هستند تا بدانند که آیا همکاری و اجرای تکنولوژی اطلاعات عملکرد سازمانی، به بهبود وضعیت سازمان منتج خواهد شد یا خیر؟