بررسی آغاز خداشناسی و خودشناسی

آغاز خداشناسی، خود شناسی است خودشناسی چگونه است؟ به چند نمونه از ویژگی های انسان التفات كنیدتا خالق را بهتر بشناسید 1 هرگاه به این حقیقت واقف شود كه آدم خلیفه خدا بر روی زمین است یعنی آیینه تمام نمای صفات الهی است و هركس بخواهد خدا را ببیند می تواند او را كه ساخته شده و دست پرورده خداوند است مشاهده نماید چنین كسی خدای خود را خواهد شناخت

فهرست مطالب

عنوان صفحه

آغاز خداشناسی، خودشناسی است…………………. 1

خداجویی (چرا برای شناسایی آفریدگار جهان فکر و مطالعه می کنیم؟) 2

آثار خداشناسی در زندگی ما…………………… 4

خداشناسی از یک راه مطمئن……………………. 5

انگیزه خداجویی…………………………….. 7

انواع صفات خدا (چرا صفات خدا به دقت و احتیاط فراوان احتیاج دارد؟) 7

چه راهی برای خداشناسی وجود دارد که مبتنی بر نوعی یافت درونی و وجدانی است؟……………………………………… 11

چرا تفاوتی که خداوند در خلقت مخلوقات گذاشته است، ظلم به آنها محسوب نمی شود؟………………………………….. 14

فلسفه آفرینش (هدف خدا از خلقت آفرینش چیست؟)…… 14

چه نفع و بهره ای از آفرینش نصیب موجودات می شود؟.. 15

چرا خداوند درخلقت موجودات تفاوت قائل شده است؟…. 18

چه قانونی سعادت بشر را تضمین می کند؟ ………… 19

وضع قوانینی این چنین از عهده چه کسی ساخته است؟… 19

رضای پروردگار را چگونه باید کسب کرد؟…………. 20

خوف و رجاء………………………………… 21

امتحان……………………………………. 22

دعا………………………………………. 23

شکر………………………………………. 23

لطف……………………………………… 24

آغاز خداشناسی، خود شناسی است

خودشناسی چگونه است؟

به چند نمونه از ویژگی های انسان التفات كنیدتا خالق را بهتر بشناسید

1- هرگاه به این حقیقت واقف شود كه آدم خلیفه خدا بر روی زمین است یعنی آیینه تمام نمای صفات الهی است و هركس بخواهد خدا را ببیند می تواند او را كه ساخته شده و دست پرورده خداوند است مشاهده نماید چنین كسی خدای خود را خواهد شناخت.

2- آدمی كه دربندگی پروردگار خود ثابت باشد خداوند به خود می بالد وبه هنر خویش تبریك می گوید و می فرماید: آفرین بر قدرت كامل بهترین آفریننده. چون كه خدا خودش بهتر می داند كه چه موجود عظیمی آفریده از این جهت به آفرینش خود تبریك می گوید.

3- همچنین در آیات متعدد قرآن تصریح گردیده كه انسان مسجود ملائك است.

4- در حدیث است كه بیان می کند: هركس خود را شناخت محققاً خدای خود را شناخته است.

5- زمانی كه آدم بداند كه قلبش منزلگاه خدا است.

6- آنگاه كه امانت و اختیار خداوند را در خود احساس نمود.

7- موقعی كه فهمید و به یقین رسید كه خداوند چاشنی روح خود را در وجود او دمیده است ارزش وجودی خود را درك می كند و تقرب و نزدیكی خویش را با خالق یكتا حفظ نموده و پیوند بندگی را محكمتر نگه می دارد و از خودشناسی به خداشناسی پی می برد و این خودشناسی هرچه دقیقتر و عمیق تر گردد معرفت خداشناسی در انسان تقویت می شود.بنابراین می توان گفت همانطور كه قرآن كلام خدا است و پیامبر كلام خدا است انسان هم كلام خداوند است.پس آنكس كه جانشین خدا در زمین است خدا را می شناسد.آنكه وجودش كلمه خدا است با كلام خدا آشنا است. او كه قلبش جایگاه خدا است خدا را می شناسد.

پس انسان با توجه به شناخت خویشتن و درون نگری خود به شرح فوق و اینكه دارای نیروهای خدادادی عقل و فطرت و قدرت خلاقیت و اختیار و انتخاب احسن است مسلماً به مرحله ای می رسد كه خالق یكتای خود را می بیند و می شناسد و تنها او را می پرستد.

رسد آدمی به جایی كه بجز خدا نبیند بنگر كه تا چه حدّ است مكان آدمیت

خدا جویى

چرا براى شناسایى آفریدگار جهان فكر و مطالعه مىكنیم؟

1- عشق به آگاهى و آشنایى به جهان هستى، در درون جان همه ما است.

همه ما به راستى مىخواهیم بدانیم این آسمان بلندپایه، با اختران زیبایش، این زمین گسترده با مناظر دلفریبش، خود به خود به وجود آمدهاند، یا این نقشهاى عجیب به دست نقاشى ماهر و توانا و چیرهدست، كشیده شده است؟

نخستین سؤالاتى كه در زندگى براى همه ما پیدا مىشود این است كه:

از كجا آمدهایم؟ در كجا هستیم؟ و به كجا مىرویم؟

و ما اگر پاسخهاى این پرسشهاى سهگانه را بدانیم ؟ یعنى بدانیم آغاز زندگى ما از كجا شروع شده و سرانجام به كجا خواهیم رفت؟ و اكنون چه وظیفهاى داریم؟بنابراین نخستین چیزى كه ما را به دنبال خداجویى و شناسایى آفریننده جهان هستى مىفرستد، همان روح تشنه و جستوجوگر ما است.

2- حس شكرگزارى

ما هنگامى كه به این سفره گسترده آفرینش نگاه مىكنیم و انواع نعمتهایى كه در اختیار ما قرار دارد، چشمان بینا، گوشهاى شنوا، عقل و هوش كافى، نیروهاى مختلف جسمانى و روانى، انواع وسایل زندگى، و روزىهاى پاك و پاكیزه، در این سفره پهناور مىبینیم، بىاختیار به این فكر مىافتیم كه بخشنده این همه نعمتها را بشناسیم، و اگر چه نیاز به تشكر ما نداشته باشد، در برابر او شكرگزارى كنیم و تا این كار را نكنیم، احساس ناراحتى و كمبود داریم و این دلیل دیگرى است كه ما را به دنبال شناسایى خدا مىفرستد.

3- پیوند سود و زیان ما با این مسئله

مذهبها و مكتبهاى مختلف هر كدام ما را به سوى خود دعوت مىكند، ولى از آنجا كه سرنوشت ما، خوشبختى و بدبختى ما، پیشرفت و عقبافتادگى ما، به بررسى و انتخاب بهترین راه بستگى دارد، خود را ناگزیر مىبینیم كه در این باره فكر كنیم، راهى كه موجب پیشرفت و تكامل ما است انتخاب كنیم و از آنچه ما را به پرتگاه بدبختى و فساد و سیه روزى مىكشاند پرهیز نماییم. این نیز دلیل دیگرى است، كه ما را به مطالعه درباره آفریننده جهان هستى دعوت مىكند.

آثار خداشناسى در زندگى ما

1- خداشناسى و پیشرفت علوم

عالم هستى همانند كتاب بزرگى است كه هر یك از موجودات آن كلمه یا جملهاى از آن را تشكیل مىدهد، از نظر یك فرد خداپرست همه ذرات این جهان قابل دقت است، یك انسان با ایمان در پرتو نور خداپرستى، با كنجكاورى خاصی به مطالعه اسرار آفرینش مىپردازد (و همین موضوع به پیشرفت علوم و دانشهاى انسانى كمك مىكند) زیرا او مىداند آفریننده این دستگاه، بىنهایت علم و قدرت دارد، و همه كارش روى حكمت و فلسفه است، بنابراین دقیقتر مطالعه مىكند، عمیقتر بررسى مىنماید تا اسرار آن را بهتر درك كند.خلاصه، خداپرستى وسیله پیشرفت علوم و دانشهاست.

2- خداشناسى و تلاش و امید

به هنگامى كه حوادث سخت و پیچیده در زندگى انسان رخ مىدهد، و درها ظاهرأ به روى او از هر سو بسته مىشود و احساس ضعف و ناتوانى و تنهایى در برابر مشكلات مىكند، ایمان به خدا به یارى او مىشتابد و به او نیرو مىدهد.آنها كه ایمان به خدا دارند خود را تنها و ناتوان نمىبینند، مأیوس نمىشوند، احساس ضعف و ناتوانى نمىكنند، چون قدرت خدا بالاتر از همه مشكلات است و همه چیز در برابر او سهل و آسان مىباشد.آنها با امید به لطف و حمایت و كمك پروردگار به مبارزه با مشكلات برمىخیزند و تمام نیروهاى خود را به كار مىگیرند و با عشق و امید به تلاش و كوشش ادامه مىدهند و بر سختىها پیروز مىشوند.آرى ایمان به خدا تكیه گاه بزرگى براى انسانها است.

ایمان به خدا مایه استقامت و پایمردى است.ایمان به خدا نور امید را همیشه در دلها زنده نگه مىدارد.

3- خداشناسى و آرامش

دانشمندان روانشناس مىگویند در زمان ما بیمارى روانى و ناراحتى روحى بیش از هر زمان دیگر است.و نیز مىگویند یكى از عوامل این بیمارى احساس نگرانى است، نگرانى از حوادث آینده، نگرانى از مرگ، نگرانى از جنگ و نگرانى از فقر و شكست.از جمله چیزهایى كه مىتواند نگرانى را از روح انسان دور كند ایمان به خدا است زیرا هر وقت عوامل نگرانى مىخواهد در روح او نفوذ كند ایمان به خدا آن را عقب مىراند.خدایى كه مهربان است، خدایى كه روزىدهنده است، خدایى كه از حالات بندگانش آگاه و هر گاه رو به سوى او آرند، به آنها كمك مىكند و از ناراحتىها رهایى مىبخشد.به همین جهت مؤمنان واقعى همیشه احساس آرامش مىكنند و هیچگونه نگرانى در روح آنها نیست و چون كارشان براى خدا است اگر زیانى هم كنند جبرانش را از او مىطلبند و حتى در میدان جنگ لبخند بر لب دارند.