تحقیق پیدایش جهان امروزی

تحقیق پیدایش جهان امروزی

پیشگفتار

عصر جدید

در آغاز قرن چهاردهم میلادی، عصر میانی یا قرون وسطی كه از زمان سقوط روم حدود هزار سال طول كشیده بود، رو به پایان بود و رنسانس، یكی از بزرگترین جنبش‎های فرهنگی تاریخ، به تدریج جایگزینش می‎شد. رنسانس در سال‎های 1300 از ایتالیا آغاز شد و در عرض سه قرن در سراسر اروپا انتشار یافت. به ندرت در دوره‎ای چنین كوتاه ازنظر تاریخی، رخدادهای متعددی به وقوع می‎پیوندد، حال آن كه این قرن‎ها سرشار از تغییرات اساسی و فعالیت‎های بزرگ است. جهان امروز ی زاییدة همین فعالیت‎هاست، زیرا رنسانس پایه‎های اقتصادی، سیاسی، هنری و علمی تمدن‎های كنونی غرب را بنا نهاد.

ریشه‎های رنسانس

به نظر كسانی كه در دوران رنسانس زندگی می‎كردند، عصر آن‎ها با قرون وسطی كه به اشتباه دوران بی‎توجهی خوانده می‎شد،‌ارتباطی نداشت، بلكه با دوران یونان و روم باستان مرتبط بود. آن‎ها معتقد بودند كه تنها در دنیای باستان چنین موفقیت‎ها و كارهای بزرگی انجام شده است. در واقع رنسانس خودش را به صورت زندگی دوباره یا نوزایی فرهنگ یونان و روم باستان می‎دید. نام رنسانس كه در زبان فرانسه به معنی «نوزایی» است از همین جا نشئت می‎گیرد.

اما در واقع، بسیاری از ریشه‎های رنسانس از قرون وسطی منشأ گرفته بود. در قرون وسطی ترجمة عربی آثار كلاسیك در اسپانیا- كه در آن زمان تحت سلطه مسلمانان بود‎- دانش‎آموزان و دانشجویان را حتی در شمال اروپا به روم و یونان علاقه‎مند كرد. حتی بسیاری از اختراعات در اصل در قرون وسطی صورت گرفتند. قطب‏نمای مغناطیسی كه كاشفان رنسانس را به سوی آسیا و آمریكا هدایت كرد، در قرن دوازدهم اختراع شده بود.

رنسانس پیشین در اواخر سده سیزدهم و اوائل سدة چهاردهم میلادی در ایتالیا، در شهرهای متمولی چون فلورانس سینا، نقاشیهای یادمانی مجدداً احیا شدند. حیوتو كه نقاشی فلورانسی بود، در آثار فرسك خود نقوش و پیكره‎هایی را پیش كشید كه بار دیگر جلوه‎ای سه بعدی را عرضه می‎كرد كه در فضای خاصی حضور داشت و در هر حالتشان حس نمایشی پنهانی را انتقال می‎داد. در سینا نیز دوچیو و شاگرد او سیمون مارتینی سبك خطی گوتیك متخر و مادی‎زدایی پیكره را با كاوش‎های تازه دنیای مادی و محیط انسانی تلفیق كردند. اما به دلیل شیوع طاعون در ایتالیا در میانة‌ سدة چهاردهم، تلاش دوچیو و جیوتو تا سدة پانزدهم امكان اجرا نیافت آن هم عمدتاً در فلورانس زیرا سینا هرگز به طور كامل از طاعون رهایی نیافت. گیبرتی و دوناتلوی پیكرتراش و رونلسكی معمار و نقاش جوان مازاچیو در واقع آغازگر رنسانس در ایتالیا بودند. این هنرمندان در جستجوی یك هنر معقول و انسان‎مدار بودند، كه بر فلسفة معاصر اومانیسم متكی بود. آنها با رویكردی دوباره به هنر یونان و روم باستان، كه آنها نیز بر انسان تأكید داشت، درصدد بودند تا منابعی برای سبك نوین خود كه آگاهانه در پی آن بودند، بیابند. برونلسكی در حدود سال 1420 میلادی با ابداع پرسپكتیو یك نقطه‎ای نظام معقولی برای بازنمایی فضاهای سه بعدی بر روی سطح دو بعدی یافت. پیكرتراشان و نقاشان ایتالیایی به مطالعة آناتومی و نیز تناسبات اندامها كه مورد استفادة هنرمندان باستان بود پرداختند. پس از 1450 میلادی، لئون باتیستا آلبرتی در زمینة معماری تلاش داشت تا نه تنها تناسبات و تزئینات بناهای رومی بلكه اصول فضا، حجم و ساختار آن را نیز مجدداً احیا كند.