ترجمه مقاله معماری سفارتخانه های ایران ، سفارت، داستان دو فرهنگ

ترجمه مقاله معماری سفارتخانه های ایران ، سفارت، داستان دو فرهنگ در ۱۸ صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc به همراه اصل مقاله انگلیسی

مشخصات مقاله :

عنوان انگلیسی مقاله : Embassy: Tale of Two Cultures

عنوان فارسی مقاله : سفارت، داستان دو فرهنگ

سطح ترجمه : متوسط

شناسه ثبت محصول : ea (20)

لینک دانلود اصل مقاله :        http://ofmas.ir/tarjome/ea20.pdf

نحوه دانلود ترجمه : بلافاصله پس از پرداخت آنلاین ۹۵۰۰ تومان قادر به دانلود خواهید بود . لینک دانلود نیز به صورت هوشمند پس از پرداخت به ایمیل شما نیز ارسال می شود .

بخشی از ترجمه :

چکیده :

در زمستان و بهار سال ١٩٧۴ میلادی، کریستیان نوربرگ شولتز در دانشگاه ام. آی. تی (M.I.T) استاد مهمان بود و من فرصت یافتم تا در دو کلاسی که او تدریس می کرد شرکت کنم. عنوان یکی از آنها “معنای معماری” بود و سخنرانی او بر اساس کتابش به نام “معنا در معماری غرب” بود. کریستیان نوربرگ شولتز سعی داشت برای معماری همان کاری را بکند که هایدگر برای زبان کرده بود. مقاله اصلی او به نام “معماری نشان می دهد” بود، همان طور که مقاله هایدگر به نام ” زبان می گوید” بود. منظور هایدگر این بود که هر زبانی از فرهنگ خاصی سخن می گوید، فرهنگی که زبان در خدمت آن است و از آن برآمده، و بدین ترتیب رابطه ای منطقی میان زبان و فرهنگ در جریان است: هر فرهنگ از راه زبانی خاص سخن می گوید، زبانی که هرگز به طور مناسب قابل ترجمه نیست، و هر زبان هم از آن فرهنگ خاص سخن می گوید. معماری نیز اشکال هستی فرهنگی خاص را آشکار می کند و بدین ترتیب می توان آن را به مثابه یک زبان مطالعه کرد. این به کلی با نشانه شناسی  که در آن دوره باب بود فرق داشت. نشانه شناسی هم معماری را زبانی می دانست که در آن مواد، کمابیش، در مقام واژه ها، سازه در مقام نحو، شکل ها برآمده در مقام متن، و فضاها که در واقع خلاءیی بینابین شکل ها بودند، در مقام معانی که از بافت برمی آیند، انگاشته می شدند.

ABSTRACT:

In the winter and spring of 1974, Christian Norberg-Schulz was guest professor of Architecture at MIT and I had the chance of taking the two courses he taught during that semester. One of them was entitled ―The Meaning of Architecture‖ and its lectures formed the basis of his book, Meaning in Western Architecture (Praeger, New York, 1975). Christian Norberg-Schulz tried to do for architecture what Heidegger had done for language. His main thesis was that ―Architecture shows‖ in a similar way to what Heidegger meant when he said, ―Language speaks.‖ Heidegger implied that each language speaks of a specific culture which it serves and from which it evolved, and thus there is a dialectical relationship between language and culture—each culture speaks through a specific language which is never adequately translatable and each language speaks of that specific culture.In the same way, architecture reveals the modes of being of a specific culture, and can thus be read as a language. This was quite different from the semiological approach which was prevalent at the time and which also looked at architecture as a language where, roughly speaking, the materials could be seen as words, the structure as syntax, the resulting forms as text, and the spaces which are actually the voids in between the forms as the meaning which emerges from the text.