فلسفه هگل

هواداران روشنفكر هگل به دو دسته تقسیم می شوند هگلی های راست و هگلی های چپ با هگلی های پیرو و هگلی های جوان هگلی های راستگرا افكاری سنتی و محافظه كارانه داشتند؛ از آنجمله گابلر، گوشل، هاینریش و باوئر

فلسفه هگل:[1]

هواداران روشنفكر هگل به دو دسته تقسیم می شوند:

هگلی های راست و هگلی های چپ- با هگلی های پیرو و هگلی های جوان.

هگلی های راستگرا افكاری سنتی و محافظه كارانه داشتند؛ از آنجمله: گابلر، گوشل، هاینریش و باوئر.

چپهای هگلی غیر از ماركس و انگلس، افرادی مانند: اشتراوس، فویرباخ، وبوئر بودند. تاثیر مهم هگل بر روی دو تن از هگلیهای جوان بنام ماركس و انگلس بود. آندو خود را وارث واقعی هگل گرایی می دانستند. ماركسیست های غربی مانند اعضای مكتب فرانكفورت و افرادی چون: لوكاچ، كورش و بلوخ نیز زیر تاثیر نظرات هگل بودند. ساتروكیركگارد از مكتب اگزیستنسایالیسم و گادامر و دیلتی از مكتب هر منودیتیك هم زیر تاثیر افكار هگل هستند. تاثیرات بعدی هگل چنان عظیم بود كه او علومی مانند:

فلسفه، دین، فلسفه تاریخ، فلسفه اجتماع و علوم اجتماعی را نیز تحت تاثیر خود قرار داد. هگل در كنار فیشته و شیلینگ یكی از نمایندگان مهم ایده الیسم آلمانی است وی میگفت كه خدا هم یك فیلسوف است او فلسفه را به سه بخش تقسیم می كرد:

فلسفه طبیعت، فلسفه روح و علم منطق. ولی جنبه قوی فلسفه او فلسفه تاریخ است. در نظر او تاریخ جهان، همزمان دادگاه جهان نیز است.

هگل، بعد جدیدی به فلسفه داد كه آنرا بعد تاریخی نامیدند، بی دلیل نیست كه هگل را پدر تاریخ فلسفه نیز می نامند. او می نویسد كه آخرین هدف تاریخ انسانیت، واقعیت دادن به آزادی بشر است. در نظر هگل تاریخ جهان از چهار مرحله تشكیل شده است: دوره استبداد شرقی، دوره دمكراسی اشراقی یونانی و روحی و دمكراسی غربی.

او دروه دمكراسی غربی را مدیون مسیحیت می داند كه انسان را به عنوان موجودی آزاد قبول دارد. گروهی فلسفه هگل را فلسفه تجزیه و تحلیلی می دانند هگل 19 ساله در رابطه با انقلاب فرانسه گفته بود كه جهان از آن طریق وارد دوره مدرنیته شده است. او بعدها ناپلئون را روح جهان نامید كه سوار بر اسبی رهایی بخش شده است. آنگونه كه ناپلئون می خواست اروپا را متحد كند، هگل كوشید از نظر تئوری به این هدف برسد. هگل می گفت كه دولت اثری هنری نیست بلكه غالباً نتیجه: نادانی، اتفاق و خودسری است.

و راسل مدعی شد كه هگل خلاف كانت، براساس تئوری دیالكتیك خود، جنگ را اقدامی لازم و مثبت برای جامعه ارزیابی نمود هگل بعدها نوشت كه انقلاب فرانسه یك بن بست دیالكتیك بود. او آنرا مثالی برای آزادی های غیر قابل كنترل نامید كه یا موجب نابودی خود می شوند و یا به هرج و مرج ختم می شوند. هگل نه تنها خود را با فلسفه بلكه با علوم تجربی، علم تاریخ، علم حقوق ، هنر، ادبیات و الهیات مشغول نمود.

[1] – فلسفه هگل جلد1، كتاب اول اصول اساسی، فصل سوم صفحه68