مبانی نظری روش های درمانی و فوریت های روانپزشکی

مبانی نظری روش های درمانی وفوریت های روانپزشکی

3-1- روش‌های درمانی: 58
3-1-1-روان‏درمانی گروهی، روان‏درمانی فردی و گروهی توأم، و نقش‏گزاری روانی: 58
3-1-2- روان‏درمانی خانواده و زوج‏درمانی 63
3-1-3- رفتا‏درمانی جدلی 64
3-1-4- بیوفیدبک 65
3-1-5- رفتاردرمانی 66
3-1-6- شناخت‏درمانی 66
3-2- فوریت های روانپزشکی در بزرگسالان: 67
3-3- طب مکمل و دگر شیوه در روانپزشکی 68
3-3-1- طب فشاری و طب سوزنی 69
3-3-2- عطردرمانی 70
3-3-3- رنگ درمانی 70
3-3-4- رقص درمانی 71
3-3-5- طب محیطی 72
3-3-6- ورزش 72
3-3-7- درمان با نورو ملاتونین 73
3-3-8- ماساژ 74
3-3-9- ناتوروپاتی 75
3-3-10- اوزون درمانی 75
3-3-11- نیایش 76
3-3-12- صوت‏ درمانی 77
3-3-13- یوگا 77
3-3-14- هنر درمانی: 78
3-3-15- موسیقی درمانی : 87
3-3-16- بازی در فرآیند درمان 96
3-4- جمع بندی: 103

3-1- روش‌های درمانی:

منظور از روان درمانی روش‌هایی است که برای تسکین اختلالات رفتار (بیماری روانی و مشکلات مربوط به سازگاری) به کار می‏رود و طی آن از وسایل روانشناسی مثل تلقین، روانکاوی، مصاحبه‏های راهنمایی و مشاوره و درمان نمایشی استفاده می‏شود.

3-1-1- روان‏درمانی گروهی، روان‏درمانی فردی و گروهی توأم، و نقش‏گزاری روانی:

پورافکاری (1392) معتقد است که یک روش درمانی روان‏پزشکی، که مقبولیت وسیعی هم دارد گروه‏درمانی است که از نیروهای درمانی درون گروه استفاده می‏کند. همچنین از تعامل‏های سازنده بین اعضاء و مداخله‏های یک رهبر آزموده برای تغییر دادن رفتارها، افکار و احساسات غیر انطباقی افراد دچار آشفتگی روانی بهره می‏جوید. در دوره‏ای که محدودیت‏های مالی به طور فزاینده سخت‏تر می‏گردند، تأکید بر روان‏درمانی فردی کمتر می‏گردد، و رویکردهای دارویی بیشتر مورد استفاده قرار می‏گیرند، بیماران بیشتری بیش از هر نوع درمان کلامی دیگر تحت مداوا با گروه درمانی قرار می‏گیرند. گروه درمانی هم در بیمارستان و هم به طور سرپایی، در مؤسسات، در واحدهای بستری شدن نسبی، خانه‏های نیمه ‏راهی، در سطح جامعه، و کار شخصی قابل استفاده است. گروه‏درمانی همچنین به وسعت توسط کسانی که تخصص بهداشت روانی نیستند به عنوان مکمل درمان اختلالات جسمی مورد استفاده قرار می‏گیرند. اصول گروه درمانی هم چنین با موفقیت در زمنیه‏های تجارت و آموزش به شکل آماده‏سازی، حساسیت و نقش‏بازی قابل انطباق بودند.
روان‏درمانی گروهی نوعی درمان است که در آن افراد دچار ناراحتی روانی که به دقت انتخاب شده‏اند، زیر نظر درمانگری آموزش دیده، به منطور کمک به همدیگر برای تغییر دادن شخصیت خود، درگروهی قرار داده می‏شوند. با استفاده از انواعی از مانورهای تکنیکی و سازه‏های نظری، رهبر گروه از روابط متقابل اعضاء گروه برای ایجاد تغییر استفاده می‏کند.

انتخاب بیمار
برای تعیین تناسب برای گروه‏درمانی درمانگر به اطلاعات زیادی احتیاج دارد، که در یک مصاحبه پالایشی یا غربالگری جمع‏آوری می‏شود. برای تشخیص عوامل پویائی، رفتاری و تشخیصی، روانپزشک باید سابقه دقیقی کسب کرده و معاینه روانی کامل به عمل آورد (رضاعی، 1391: 124).

اندازه
گروه‏درمانی با گروه‏های کوچک مثل 3 نفر، و گروه‏های بزرگ مثل 15 نفر موفق بوده است، معهذا اکثراً درمانگرها 8 تا 10 نفر را تعداد مناسب برای گروه می‏دانند. در گروه‏های کوچک ممکن است تعامل کافی پیدا نشود، مگر اینکه اعضاء گروه آدم‏های حرافی بوده باشند. درگروه بزرگ نیز، ممکن است تعامل بیشتر از آن باشد که اعضاء یا درمان‏گر بتوانند پیگیری نمایند.
بطور کلی جلسات گروه درمانی 1 تا 2 ساعت طول می‏کشد. معهذا، زمان انتخاب شده باید ثابت بوده باشد (پورافکاری، 1391: 45).
کندل (2005) بیان می‏کند که، گروه‏های مارتون در دهه 1970 خیلی رواج داشت امروزه چندان معمول نیستند. درمان مطول (یا گروه درمانی ماراتون) روشی است که در آن اعضاء 12 تا 72 ساعت را به طور مداوم با هم می‏گذرانند. نزدیکی تعاملی اجباری در جلسات مطول و محرومیت از خواب موجب از بین رفتن برخی از دفاع‏ها آزاد شدن فرآیندهای عاطفی، و مکالمات صریح‏تر می‏گردد. معهذا جلسات مطول ممکن است برای کسانی که ایگو ضعیف‏تری دارند، مثل بیماران اسکیزوفرنیک و مرزی خطرناک باشد.

گروه‏های همگون و ناهمگون
به‏طور کلی، اکثر درمان‏گرها معتقدند که باید گروه ناهمگون باشد تا حداکثر تعامل صورت بگیرد. بنابراین، گروه باید از اعضاء طبقات تشخیصی مختلف و با الگوهای رفتاری متفاوت انتخاب شوند، تمام نژادها، سطوح اجتماعی و زمینه‏های تحصیلی را دارا باشند، و در سنین مختلف و از هر دو جنس باشند.
بطور کلی، بیماران بین 20 تا 65
ساله را می توان بطور مؤثر در یک گروه قرار داد. تفاوت‏های سنی سبب می‏شود که مدل‏های فرزندـ والدین و برادر و خواهری پدید آید. به علاوه، ممکن است بیماران فرصتی پیدا کنند تا مسائل بین فردی را که به نظر غیر قابل تسلط می‏رسید بازسازی و اصلاح نمایند.
کودکان و نوجوانان را در گروه‏های مرکب از همسالان بهتر می‏توان تحت درمان قرار داد. بعضی از نوجوانان به خوبی قادرند مطالب گروه‏های بالغ را، بدون توجه به محتوی هضم کنند. معهذا نباید آنها را از تجربه سازنده تعامل با همسالان، که ممکن است به گونه‏ای دیگر قابل وصول نباشد، محروم نمود (Buckly 2003:119).

گروه‏های باز در مقابل گروه‏های بسته
گروه‏های بسته تعداد و ترکیب معینی از بیماران دارند. اگر بیماری گروه را ترک کند، عضو جدیدی به جای او گرفته نمی‏شود؛ چنین گروه‏هائی اصطلاحاً بسته نامیده می‏شوند. گروه باز گروهی است که تغییر یابی در آن زیاد است و وقتی اعضاء قدیمی آن را ترک می‏کنند اعضاء جدید گرفته می‏شود (Kaplan & Sadock’s 2007: 19).