خردگرایی متقدم
نزدیكترین نظریه‌ای كه می‌تواند گرایشهای هندسی و ساخت گرایانه آغاز قرن بیستم را تشریح كند، نظریه قابلیت ادارك است كه در سال 1887 توسط منتقد و مورخ هنر كُنراد فیدلِر در گزارشی به نام «درباره منشأ فعالیت هنری» در سال 1887 منتشر كرد فیدلِر براساس اندیشه‌های موسیقی شناس ادوارد هانسلیك، كه مخالف با نحوه بیان مبنی بر احساسات و طرفدار فرم ناب بود
| دسته بندی | علوم انسانی |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 25 کیلو بایت |
| تعداد صفحات | 27 |
گسترش تاریخی
با آغاز قرن بیستم، فرایند صنعتی شدن، سطح گسترده‌ای از اروپا و آمریكا را فرا گرفته بود. ردش تب آلود ناشی از انقلاب صنعتی فروكش كرده و سرمایه‌داری به صورت استوار به عنوان نظام اقتصادی بورژوازی حاكم، مستقر شده بود. در نتیجه افزایش فشارهای اجتماعی و سیاسی، بخش صنعت به موضوعهای فرهنگی و هنری نیز توجه نشان داد.
تقریباً در همین زمان، بتن مسلح* به عنوان یك ماده جدید ساختمانی معرفی شد: تلفیقی از سیمان و میله‌های باریك آهن كه البته از اواخر قرن نوزدهم، بیش و كم شناخته شده بود. در سال 1849، باغبان فرانسوی ژوزف مونیه، گلدانهای طویل گلخانه‌ای را از بتن مسطح ساخت. ژ.ال. لامبو هم قایقی از جنس بتن مسلح را در نمایشگاه بین‌المللی 1855 پاریس به نمایش گذاشت و فرانسوا كوینیه در سال 1861، مقاله‌ای با نام «بتن متراكم به هنر ساختمانسازی افزوده شده است» منتشر كرد كه در آن بر اهمیت این ماده جدید ساختمانی تأكید می‌كرد. اما این سه نفر نتوانسته بودند، به درستی، اهمیت فولاد را در بتن برای صنعت ساختمان باز شناسند، تا اینكه در سال 1878، تادنوس هایات، وكیل انگلیسی مقیم آمریكا، این اختراع را به ثبت رسانید و چنین نوشت:
برای تولید سطوح، تیرهای و قوس‌ها، بتن سیمانی با آهن تلفیق می‌شود و آهن تنها در قسمتی كه نیروها به صورت كششی كار می‌كنند به كار برده می‌شود. ]2[
هایات خاصیت اصلی بتن مسلح، یعنی تلفیق تحمل فشاری بتن با قدرت تحمل كششی آن شناخته بود. علاوه بر آن چون آهن در درون بتن قرار می‌گیرد، در مقابل زنگ زدگی و حریق هم حفاظت می‌شود.
«هنر نو» در قلمرو فرهنگ و هنر، پس از یك اوج‌گیری سریع، خیلی زود از محتوا تهی و از ریشه‌های اصیل و روانشناختی خود جدا شد و به یك نوع تزئینات سطحی، سهل الوصول و تابع مد كه بدون توجه به اصول كاركردی و مواد و مصالح، صرفاً گرته‌برداری و به كار برده می‌شد، تغییر ماهیت داد، به این ترتیب بود كه جنبشهای جوان و نوی پدید آمدند كه با جدیت به دنبال آفرینش یك راه حل جدید بودند. مهمترین آنها كوبیسم بود. كوبیسم از همان آغاز كار، روش جدید نظاره اشیا را مطرح كرد. این موضوع را نخستین بار پل سزان عنوان كرده بود. وی در نقاشیهای خود اشیای مختلف را تا حد تركیبی از اشكال اصلی هندسی ساده كرد. «جنبش كوبسیم» كه ناشی از مجموعه‌ای از عوامل متوازی و هم ارزش بود، طی سالهای 1905 تا 1910 در پاریس ظهور كرد و ژرژر براك و پابلو پیكاسو در آن نقش نهایی را بازی كردند. تجربه‌های ایشان ملهم از منابع مختلف، از جمله هنر آفریقا؛ و متمركز بر طرحهای سه بعدی اما نه به معنای رنسانسی آن و به وسیله پرسپكتیو، بود. اصول كوبیسم بسیار ساده بود: ساختن تصویر به كمك اشكال هندسیع ترسیم سه بعدی اشیا در تمامیت فضایی آنها به وسیله تجزیه آنها به اجزای تشكیل دهنده‌شان و تنظیم دوباره آنها، چه در كنار هم و چه در حالتی كه به صورت شفاف در یكدیگر تداخل كنند و در مجموع یك دریافت همزمان از زوایای مختلف، بدون توجه به یك نقطه دید اصلی و نهایتاً ایجاد وحدت بین شیء و زمینه‌اش. كوبیسم بر خلاف این ادعا كه «نه تنها هر آنچه را می‌بیند، بلكه هر چه را كه وجود دارد نیز می‌تواند بیان كند» هیچگاه موفق نگردید به یك نمای كاملاً انتزاعی از اشیا دست یابد، زیرا همچنان برخی از اصول طبیعت گرایانه را در خود حفظ كرد و این اصول تا ظهور جنبشهای بعدی رها نشدند.
27ص
مطالب زیر را حتما بخوانید:
قوانین ارسال دیدگاه در سایت